Ня клеіцца нешта, Уладзя?..
Ня клеіцца і ў мяне...
У лазьні альбо ў вадаспадзе
Яблонскай здань возьме й міне.
Бязьякія зданяў ганяюць –
што польскія ім, што свае! –
гандлююць, а значыць, губляюць...
Радзіму... Радзімай... Але...
Купала да прошчы спусьціўся –
падацца яму ’шчэ куды? –
каб памяці часу напіцца,
і суму льнянога, й жуды.
Паўночныя сполахі ўночы
чужыне высьвечваюць сны,
ты ж трызьніш – і страх твой прарочы:
званіца губляе званы.
...I крышацца крыгі, і лёды
ляднеюць, сьняжацца сьнягі...
У ліпені менскай пяшчоты
атуліш апёкі тугі.
Вальнеюць-ладнеюць справункі
ў пранізьлівай срэбнай цішы.
Гатэлямі ўсіх пастарункаў
Варшава сьмяецца:«Пішы...»
...З гняздоўяў сувояў на дахах
праз дрэвы сівыя й дамы
ў шыкоўнасьці фарбаў і пахаў
ярчэе малюнак зімы:
паэт з цэнтыфоляй у глянцы –
са скроняў далоў мудры сьнег! –
віно пурпуровае ў шклянцы,
самотны здарожаны сьмех.
...І пахі, і барвы, і рухі
кіпяць завірушным катлом,
як птахі, зьлятаюцца духі
да сэрцаў што помняць жытлом...
Я ў сэрцы знарок пакідаю
прагал, каб запоўніць табой.
Вандроўнік, цябе памятаю
тутэйшым з усьмешкай-журбой,
з журботнай тваёй весялосьцю,
з вачыма гаркотнай смугі,
цябе памятаю ня госьцем,
а воблакам, што на лугі
плыве, каб разгубленым болем
ізноў Беларусь атуліць.
Цябе, заручонага з воляй,
у волі і хочуць спаліць.
Ня ведаюць, пэўна, што воля,
яна, нібы жарсьць, як мілосьць, –
ня можа быць волі даволі,
і воля бязьмежней, чым злосьць.
Увек не зракуся я рытму
ліцьвінскага сэрца біцьця,
хачу быць з табою я ў рыфму
зьліцьцём
душаў,
словаў,
быцьця.
31.XII.2002.
|
|
